Gece Notları 1

                                                                                                                                                   

 28.03.2023

“Dünya’ya çarpan yürek onmaz” demişti şair. Bu mısradaki en vurucu yer sanırım çarpmak. Bir trafik kazası gibi. Aniden, fark etmeksizin ve istemsizce. Hepimiz bu Dünya'ya çarpmışız aslında. Peki hiçbirimiz mi onmayız? İşte önemli ikinci nokta da tam burası. Şair Dünya'ya çarpan kimse onmaz demiyor. Dünya'ya çarpan yürek onmaz diyor. Mesele bu işte, Dünya'ya gelenlerimizden kaçımız yüreğiz ya da kaçımızın Dünya'ya çarpan yeri yüreği? Peki ya bir yüreğin dünyaya çarpması ne demek? Yüreğinde umutlar barındıran, Dünya'ya gözüyle değil de güzel yüreğiyle bakanlar… İşte yüreği Dünya'ya çarpanlar onlar. Her baktığı yerde umutsuzlukla her baktığı yerde kötülükle karşı karşıya kalanlar… Onların yüreği onmaz işte. Ne kendileri tarafından ne de bir başkası tarafından.

 

Aynı şairin başka bir mısraıyla karşılaştım bugün. Orada da diyordu ki şair “ellerimden sar beni, ver ellerime, bir ben kalmışım bana tutunacak.” Bazen insan tutunmak kadar birilerinin kendisine de tutunmasını ister. Tutunulmayan insan, tutunabilir mi? Yahut ya şair şöyle deseydi “ellerimden sar beni, ver ellerime, bir ben kalmışım ellerinden tutunabileceğim.” İşte bunları yazan bir yürektir dünyaya çarpmış olan. Onmayacak olan.

 

Aslında iki mısrada da gözden kaçırılan noktalardan biri şair hiçbirinde insandan bahsetmiyor. Çünkü ne yürek yalnızca insana ait ne de tutunma/tutunulma ihtiyacı. Doğanın da rüzgarın da yağmurun da kedinin ve köpeğinde bir yüreği var. Hatta onların yürekleri bizimkiler kadar kirli de değil.

 

Kaçırılan noktanın nedeni basit. Varlığını kendi kendine abartmış ve bu abartma yeteneğine sahip tek varlık insandır. Bencilliğiyle, egosuyla ve hırsıyla… Bu özellikleri ile bir cehennem tasarımı gibidir insan adeta. Ki zamanında bir yazar “cehennem başkalarıdır” demişti. Evet! Cehennem başkasıdır. Hem bir başkası için hem kendi için hem de tüm varlıklar için. Kendi için cehennem olması kısmı okuyuculara garip gelebilir. Fakat insan kendisi için de başkasıdır. Kendi kendinin yabancısıdır insan.

 

Yazdıklarım toparlanabilir mi bilmiyorum ama denenseydi ortaya herhalde şöyle bir paragraf çıkardı:

               İnsan, kendinden başka kendine tutunabilecek kimsesi olmayan ve yalnızca kendine tutunabilecek olan fakat tutunduğu takdirde kendine de cehennem olan. Yüreği güzelse dünyaya çarptığı günden beri onarılamayan. Kaderli, kederli ve kadersiz varlık.